Bij de gedachte alleen al begin je te watertanden. Salmiak, ofwel zwart-wit en dan de zoete versie! Vroeger vond je in de stad veel zaken van Jamin, die hadden de lekkerste! Maar ja, veel van deze winkels zijn inmiddels verdwenen.
Opeens dook het onderweg op, het welbekende logo en ik parkeerde direct mijn auto. Voor de winkel kwam de zoetigheid al op je af. Ik was de enige klant,
Van achter de toonbank werd ik zeer vriendelijk welkom geheten door een prachtig uitgedoste heer, die de vijftig al ruim was gepasseerd. Hij was gekleed in een roze broek, een groen shirt en een blauwe trui met daaronder groenwitte sportschoenen. Een leesbril bengelde aan een gouden kettinkje voor zijn borst. Ik begaf me gelijk naar de hoek, waar de lekkernijen rijkelijk waren uitgestald. Tussen bergen snoep en chocolade stonden de potten salmiak opgestapeld. Naast kleine hadden ze ook grotere potten, dus dat was geen moeilijke keuze!
De pot nam ik ter hand en liep richting toonbank om af te rekenen. De man keek mij vriendelijk aan en, met een heupdraaiende beweging, tikte hij met beide handen de vingertoppen tegen elkaar. Het was zo’n type dat je eerder met een tutu in een balletschool zou aantreffen, dan tussen houthakkers.
“Heeft u alles kunnen vinden?” Hij bekeek hetgeen ik net gepakt had en ging verder: “Zo, dat is een grote pot!” Ik gaf aan, dat je je hier misselijk aan kunt eten. Hij vervolgde met: “Oh, voorzichtig aan doen hoor! Mag ik vragen: doet u uw tong erin of gebruikt u een natte vinger?”
Ja, wat moet je hier nu op antwoorden……. “Ik doe het met een theelepeltje en soms zet ik de pot aan de mond!” “Oh, dan mag je wel uitkijken, dat je niet zo’n bruine snor krijgt!”
Bij de gedachte van: ‘Wat heb je toch een vreemde snuiters op deze aarde rondlopen’, betaalde ik en groetend nam ik afscheid van de lieverd.
Met: “Een fijne dag verder!” verliet ik ‘Eugène’s Snoeppaleis’ en vervolgde mijn weg……