Mijn trouwe viervoeter zou ik een hoop tekort doen als ik niet een artikel aan haar besteed, met name hoe onvoorstelbaar trouw en lief deze hond is.
Haar officiële naam is ‘Mama Mia’, ofwel ‘Mijn moeder’, wij hebben haar Sunnie genoemd.
Ruim negen jaar geleden konden we de pup ophalen, een lichtblonde Golden Retriever. Vanaf de eerste dag was ze het zonnetje in huis, dus haar naam was snel een feit. Sunnie was gauw gewend en had zich gauw aangepast aan de drie katten die haar uitdaagden.
Ze groeide op en had in de buurt al snel veel vriendjes. Niet zozeer soortgenoten, want die lieten haar koud, maar de mensen. Iedereen kende haar. En ze wist precies wie er wat lekkers voor haar bij zich had.
Er was echter wel een probleem, ze kreeg niet de volle hoogte, die je zou verwachten bij dit ras. In hoogte scheelde dit toch wel zo’n 12 tot 15 cm. Ook haar kop bleef kleiner, ze bleef het model houden van een pup, hoewel de lengte tocb wel redelijk normaal was.
Toen ik de fokster hierop aansprak, zei ze dat ze toch een zeer goede stamboom had; haar vader was zelfs Belgisch kampioen! Ik vroeg haar of ze zeker wist dat dat een Golden Retriever was en geen Tekkel….
In de jaren die volgden heeft Sunnie laten blijken wat een bijzondere hond ze is. Een zegen is het, dat ze nooit blaft. Tijdens het uitlaten gaat ze nooit achter katten, eenden of wat dan ook aan. Als ze mensen ziet, al is dat tweehonderd meter verder of terug, gaat ze ernaar toe, pakt onderweg een takje op als cadeautje, krijgt een aai over haar bol en komt weer terug.
Kinderen vindt ze het einde, rent er ook altijd naar toe en gaat erbij liggen, ook al rollen ze over haar heen. Hoe vaak ik het niet heb meegemaakt, dat, vooral dames, van de fiets stapten en zeiden: Oh wat een lieverd (de hond dan), mag ik hem even aaien…
Ook apart is, als ze merkt dat iemand of een kind bang voor haar is, gaat ze zo plaat mogelijk op haar buik liggen, twee poten voorwaarts, twee poten achterwaarda en haar kop plat op de grond. Dan wordt er meestal wel geaaid. Als er iemand de eenden staat te voeren, jagen de meeste honden blaffend de eenden weg. Nee, Sunnie gaat er voorzichtig tussenin zitten om ook brood op te vangen.
Doet ze iets wat niet mag, bijvoorbeeld iets van de straat eten, behoef je haar alleen maar aan te kijken. Haar ogen gaan langzaam omlaag en ze laat het uit haar mond vallen.
In huis is het ook een gewaarwording. Ze is blij als er iemand komt, pakt snel een speelte en loopt naar diegene toe. Ik heb het idee, dat dit ook zal gebeuren als inbrekers zich aandienen. Ze zal zelfs de deur nog voor ze openhouden!
Als je een bord eten of andere hapjes op tafel zet en je moet even de kamer uit, zal ze niets pakken. Ook toen de katten of een logeerhond haar hondenbak leeg at, ging ze ernaast zitten kijken.
Sunnie is nu ruim negen jaar en is geopereerd aan een paar goedaardige (vet) bultjes. Begin vorige maand werd ze wat down en had last van haar linker oog. De dierenarts verwees door naar een oogspecialiste voor dieren. Zij constateerde glaucoom en schreef druppels voor om de oogdruk te verminderen (was 51 en moest onder 18 zijn). Na 10 dagen terug en de druk was gestegen naar 58!
Zij gaf aan dat het oog blind was en Sunnie veel pijn zou hebben door de druk. Ze adviseerde het oog te laten verwijderen.
Onze eigen dierenarts heeft de operatie uitgevoerd. Sunnie is daarna weer de actieve hond geworden die ze was, ondanks dat ze, nu na zes weken, ‘s-nachts nog steeds een kap moet dragen tegen het krabben. Maar als je daarmee aankomt, tilt ze haar kop al op. Ook werd geadviseerd het andere oog tweemaal daags te druppelen om de oogdruk laag te houden. Vindt ze niet erg; als je met het flesje komt gaat ze al zitten met haar kop achterover. Wetende dat ze daarna een stukje worst krijgt. Apart was ook, als ze naar de dierenkliniek moest, waar ze alleen maar pijn ondervond, ze voor de deur al terug wilde naar huis. Was ze binnen en ze zag de dierenarts, ging ze uit blijdschap kwispelend naar hem toe om hem te knuffelen.
Wij en ook de hele buurt hopen nog een paar jaar van deze lieve viervoeter te mogen genieten.