Een bezorgde, zorgzame moeder
Ruim een half jaar geleden was het noodzakelijk om ons in te schrijven voor de voedselbank. Door bepaalde keuzes van anderen en onvoorziene omstandigheden was deze stap onvermijdelijk! Omdat ik de consequenties niet kan overzien, schrijf ik anoniem dit verhaal. Voor wat betreft de vrijwilligers, die veel vrije tijd hierin stoppen, niets dan lof. Omdat hetgeen dat je wordt uitgereikt gratis is, durven de meeste mensen geen commentaar te leveren. Nu ik enkele maanden gebruik maak van deze faciliteit, wil ik toch wel enkele kanttekeningen plaatsen.
Een uitkomst dat het er is!
Maar als je op de betreffende locatie, als moeder van drie kinderen, voor het eerst naar binnen moet, het gevoel van bedelaar je bekruipt en je je realiseert, dat je een HAVO-, een VWO- en een diploma Sportacademie op zak hebt, merk je, dat je zelfvertrouwen en eigenwaarde verschrompelt en smelt als sneeuw voor de zon.
Deze vernederingsgevoelens negerend en drijvend op je oermoedergevoel stap je dan met opgeheven hoofd naar binnen, wetend dat je je jonge kroost in ieder geval van eten kan voorzien.
Initiatief
Nu maanden later, kan ik toch wel zeggen, dat ik ervaring heb gekregen met de diensten van de voedselbank, de voorzienigheid die er is en de weerslag die het heeft op onszelf en op onze omgeving.
Mijn eerste en meest belangrijke mening is, dat het een ontzettend goed initiatief is. Dat de medewerkers, die daar hun vrijwillige bijdrage aan leveren, hun uiterste best doen en heel vriendelijk en hartelijk zijn. En dat wij in onze eerste nood zeker zijn voorzien is. We hoeven geen honger te lijden!
Helaas, zijn er ook mindere belevenissen
Maar die durf je niet of nauwelijks te uiten. De buitenwereld kijkt over je schouder mee, of je wel netjes reageert op het feit, dat dit je gratis wordt gegeven. En een gegeven paard … dus niet zeuren!
Zelf wil je, vooral ook naar de kinderen toe, de moed hoog houden. Ze hoeven zich niet te schamen! Ze moeten toch leren om dankbaar te zijn voor deze mogelijkheid. Dankbaar en nederig te zijn, dat we eten hebben. Dat is iets, waar de omgeving je ook meteen op wijst. Als je durft aan te geven, dat de inhoud van het voedselpakket af en toe teleurstellend is, krijg je meteen te horen: je moet blij zijn dat het er is ….! Ruilen?
Vlees? Wat is dat?
Maar hoe kan ik mijn kinderen leren dankbaar te zijn, als eenderde van het eten op of ver over de datum is en je zeker de helft van deze producten linea recta in de prullenbak kan laten verdwijnen? De kinderen zien al het lekkers, maar alleen de vuilniszak is nog goed genoeg. Ik heb in mijn leven nog nooit zo veel eten moeten weggooien.
Hoe kan ik mijn kinderen van de nodige vitamines en mineralen voorzien, die ze zo hard nodig hebben in hun groei en ontwikkeling, als de inhoud van het pakket zo eenzijdig is. Wat moet ik elke week met drie bakjes smeerboter. Ik heb het eerste bakje van drie weken geleden nog niet eens op… Of wat te doen, met oploszakjes appelkorrels, bestemd voor mensen die met de fiets willen kamperen? Ook een hele voedzame maaltijd. Zakken met Kikkererwten, die houdbaar waren tot december 2012!
Wekenlang krijg je brood mee, iedere keer voldoende voor drie weken. Je moet wel goed kauwen, want het meeste is al drie dagen oud. Dan ineens wordt de uitgave van brood stopgezet. Maar vergeet vooral niet om dankbaar te zijn!
Schoolpakket
Op school hebben de kinderen een tussendoortje nodig. Fruit? Ja, dat is het beste, maar dat zit er meestal niet bij. Ja minuscule stoofpeertjes, met wormgaatjes erin. Schoolkoeken? Nee, wel ladingen koeken met chocoladebrokjes erin. Maar die zijn niet verantwoord om mee naar school te nemen (en vaak op school ook niet toegestaan) en na weken dezelfde koekjes wil je ook wel eens wat anders.
Drinken voor school is al helemaal een probleem en kinderen vinden het niet leuk, als ze alleen maar water meekrijgen, maar ja, bij gebrek aan beter.
Kerstpakket
Kom, laten we de mensen, die lopen bij de voedselbank eens lekker verwennen met kerst.
Het ene initiatief overtreft het anderen en van alle kanten worden de spreekwoordelijke harten onder de riem gestoken. Iedereen zit aan zijn kalkoen of gourmet en wij mogen ons verblijden met een kerstpakket! Echt ontzettend super lief!
Zitten we daar met z’n viertjes aan de eettafel, met ons pak wc-papier, onze zestiende zak kruidnoten, die nog over is van Sinterklaas en de ons gegeven douchegel. En niet te vergeten: ladingen thee, voor drie jaar genoeg!
Twee weken na kerst, krijgen wij de salades die over waren. Je moet wel snel eten, want ze zijn nog een dag houdbaar. Wel ook tegelijkertijd de hutspot klaarmaken, anders kan je die weggooien, net als de sla en nog zeven andere producten. Want weggooien is zonde.
En ook heel attent, een lot van de postcode loterij, in het pakket van januari. Dat je dit lot voor eind december al had moeten activeren, is een kleinigheid… But it is the thought that counts!
Supermarkten
In de meeste huishoudens zijn kinderen kieskeurige eters en dat is bij mij niet anders. En dan krijg je producten mee, die je in je levensdagen nog nooit hebt gezien, laat staan dat je weet hoe je het moet klaarmaken.
Als je op locatie eerlijk aangeeft, dat je bepaalde dingen niet lust, wordt je geadviseerd het weg te geven, want zij kunnen er ook niets mee.
En het lijkt wel, alsof sommige supermarkten de voedselbank willen gebruiken, om een goede naam te krijgen. Want zij geven toch wel producten aan de voedselbank en laten zien, dat ze dus niet alleen commercieel zijn en geld willen verdienen, maar dat ze toch ook met de minder bedeelde medemens meeleven.
Ze vertellen er alleen niet bij, dat ze de voedselbank als een soort legale dumpplek gebruiken, om producten af te voeren, die voor de verkoop niet meer geschikt zijn, zoals eerder genoemd, brood van drie dagen oud. Of tafelsauzen, maanden over de datum. Geen hond die het in de winkel dan nog wil kopen, maar die arme sloebers bij de voedselbank moeten toch vooral dankbaar zijn, dat ze eten krijgen. Die moeten niet zo nauw kijken.
Welzijnsstaat
Deze belevenissen helpen je niet om je zelfvertrouwen en zelfrespect op te vijzelen. En datgene wat je nodig hebt, om uit de situatie te komen en niet meer afhankelijk te zijn van de voedselbank, wordt dus steeds minder. Je belandt in een vicieuze cirkel. En iedereen die zo hard schreeuwt: je moet blij zijn, dat het er is. Ga zelf zo eens een maand leven, afhankelijk van deze voorzienigheid.
Het concept past precies in onze welzijnsstaat. Niemand in ons land hoeft onder de armoede grens te leven. Maar geen deelnemer van de voedselbank durft naar buiten te treden, hoe armzalig het af en toe is, want je behoort toch vooral dankbaar te zijn.
Zelfs als krantenberichten laten zien, dat mensen in het ziekenhuis zijn beland, vanwege voedsel uit de pakketten. Klagen doe je niet, want je bent blij dat je eten krijgt.
Zelfrespect
Mogen wij, onderlaag van de maatschappij, geen zelfrespect overhouden? Mogen wij niet meer voor onszelf opkomen, omdat we door misschien wel onmogelijke situaties, door toedoen van anderen, natuurlijk ook soms door eigen foute keuzes, of als slachtoffers van de recessie, afhankelijk zijn geworden van deze voorzienigheid? Als wij dat zelfrespect niet behouden, kunnen we ook niet uit onze situatie komen.
Dus….
Met een dankbaar hart voor de uitgifte van voedselpakketten en de mogelijkheid om iets eetbaars aan mijn kinderen te kunnen voorzetten, durf ik, met het laatste beetje zelfrespect dat ik nog bezit, de mindere kanten van dit gegeven paard aan het licht te brengen.
Tenslotte zijn wij afhankelijken, nog net zo mens als ieder ander!