Soms vraag ik me wel eens af hoe het komt dat sommige mensen heel diep over iets uit het verleden moeten nadenken, terwijl anderen de informatie vrij snel beschikbaar hebben.
Peter kampt met het tweede. Hij hoeft maar een woord te horen, hij ziet iets, of er komt een bepaald geurtje langs en gelijk gaan er in zijn brein allerlei laden open over dat onderwerp, als een soort Google. Je kunt dit zien als een RAM (Random Access Memory) geheugen, ook wel werkgeheugen genoemd. Het lijkt veel voordelen te hebben, maar het heeft ook vele nadelen. Om er enkele te noemen:
- Concentratie op één onderwerp is heel moeilijk, want ieder aspect heeft weer een veelvoud aan nieuwe onderwerpen;
- Tijdens een gesprek springt hij van het ene onderwerp naar het ander, zodat de gesprekspartner(s) hier geen bal meer van begrijpen. Slechts enkelen in zijn directe omgeving kunnen zijn gedachtegang enigszins volgen;
- Naar een film kijken is er niet bij. Van alles dat hij ziet wil hij de achtergrond weten, of het nu over de personages gaat, over gebouwen of autos die erin voorkomen of het onderwerp zelf. Het gevolg is dat hij continu vragen stelt aan zijn medekijkers en hen lastig valt met voor hen onbelangrijke achtergrondinformatie, waardoor zij de draad ook kwijt raken. De opzet van een film wordt door hem ook vaak niet begrepen, doordat soms logica ontbreekt of tegengestelde informatie wordt gegeven. Hij laat de film niet ‘gebeuren’, maar mengt zich in het onderwerp;
- Zijn stemming is erg onderhevig aan het moment en het gebeuren om hem heen. Is het somber weer, dan is hij het ook. Muziek heeft veel invloed hierop. Bij enkele muziekmaten kan zijn stemming ineens omslaan van vrolijk naar somber of omgekeerd. Ook bij muziekpassages verplaatst zijn gedachten zich ineens naar een andere omgeving of tijd;
- Iets in één keer aan Peter duidelijk maken of een gebruiksaanwijzing begrijpen lukt niet. Hij moet het zelf uitvinden/onderzoeken en dan vergeet hij het nooit meer;
- Bij nieuwe ontmoetingen of mensen die hij ziet of spreekt voelt hij feilloos aan hoe zo iemand is. Dit uit hij in zijn directe omgeving, die reageren met: je oordeelt wel snel;
- Een toespraak houden, vergeet het maar! Peter springt van de hak op de tak, dwaalt van het onderwerp af, slaat hele stukken over en een zin herhalen is er niet bij. En dan niet begrijpen dat de toeboorders er geen touw meer aan kunnen vastknopen;
- Lezen gaat bij hem vrij traag. Ten eerste komt bij iedere zin extra informatie naar voren, die niet belangrijk is voor het verhaal an sich. En aan het eind van de bladzijde weet hij exact hoeveel regels die pagina bevat;
- Peter slaat veel overbodige informatie op, zoals van alles tellen: het aantal auto’s in een straat en het aantal letters en leestekens in woorden, nummerborden, etc.
- Vreemde talen zijn voor hem niet onder de knie te krijgen. Hij vertaalt in gedachte continu alles in het Nederlands en ook de antwoorden bereidt hij in het Nederlands voor, met als extra remming, continu de grammatica controleren.
Ook geeft het heel vaak botsingen tijdens gesprekken. Iemand beweert iets, terwijl hij zeker weet dat het anders was. Door zijn ijzersterke geheugen heeft hij die beelden uit het verleden zo paraat. Sterker nog, Hij weet exact in welke context dit moet worden geplaatst, hoe het weer was, waar hij was, wie er aanwezig waren, etc.
- Wat heeft het overigens voor zin, dat hij alle formules nog weet, die hij 45 jaar geleden op zijn werk gebruikte om antwoorden op Tweede Kamervragen op het gebied van huren voor te bereiden?
- Wat voor zin heeft het, dat hij hele stukken van het declaratieboek voor ziekenhuizen en medische specialisten van 37 jaar geleden nog weet, inclusief de codering en de tarieven.
Het lijkt of het geheugen en de beleving ook steeds sterker worden. Zijn IQ is hoog, boven de 150 en zijn EQ, dat hij zelf veel belangrijker vindt, is ook hoog. Daarnaast heeft hij HSP (Highly Sensitive Person). Hierdoor plaatst hij zich tijdens gesprekken in de schoenen van de ander en zal proberen al diens problemen op te lossen. Dit gaat vaak zover, dat hij zelf in de problemen komt.
Toen een vriendin iets met stelligheid stond te beweren, gaf Peter aan, dat dit niet waar was. Hij kwam met tegenargumenten: “Twee jaar geleden reden we in Den Haag op de Benoordenhoutseweg, het regende, er reed een goudkleurige Opel voor ons met dat kenteken. Toen beweerde precies het tegenovergestelde!” Dit werd door de tegenpartij niet aanvaard en liep uit op ruzie.
Een ander punt is wel, dat Peter kritisch naar het huidige beleid van de overheid kijkt op veel gebieden: zorg, wonen, onderwijs, etc. Vele voorstellen kan hij becommentariëren met goede argumenten, omdat hij dit in het verleden ook heeft meegemaakt. Aan de andere kant knaagt het aan hem, omdat hij zich telkenmale afvraagt, hoe ze zo dom kunnen zijn om iets dergelijks voor te stellen of te besluiten. Uit zijn directe omgeving krijgt hij vaak de reactie: Jij hebt overal commentaar op!
Het brein kun je niet geheel of gedeeltelijk wissen en dat is maar goed ook. Maar hoe ga je hiermee om? Het lijkt zinvol om zo af en toe eens het geheugen op te ruimen, net zoals je een zolder opruimt.
Dit gebeurt door het van je af te schrijven. En hier kan hij nog tijden mee vooruit, stof genoeg over vele onderwerpen!
Peter is ook ijzersterk in jaartallen, geschiedenis. De informatie vliegt eruit. Toen men aan hem vroeg of hij dit in beelden opsloeg, antwoordde hij als volgt: ik zie beelden, een golvende beweging en kleuren. Verder kon hij het niet beschrijven.
Totdat hij voor het eerst het scherm van een Apple laptop zag. Onderaan zie je een rij ikoontjes. Het ikointje waarom het gaat licht op en wordt groter. “Zo zie ik de geschiedenis!” gaf hij aan.
Als door iemand aan Peter al enkele malen is gevraagd om een paar (kleine) dingen te doen, moet hij vaak teleurstellen, omdat hij dat was vergeten. Ook verjaardagen onthouden is voor hem een ramp! Heel apart, toch?
Ik ben erg benieuwd hoe dit alles nu in elkaar steekt en welk ‘syndroom’ hieraan gehangen kan worden, want die Peter ben ikzelf!
Dit artikel heb ik geschreven, omdat ik in de afgelopen drie uur 11 artikelen heb geschreven over een achttal uiteenlopende onderwerpen. Hierdoor ging ik mij een en ander afvragen….
Wie het weet mag het zeggen……